|
چند چامه از این دفتر
خمیازه
آنان را باوریدیم
بر سفره ی شان خودخاییدیم
و خوراک ها و خیال هاشان را وابستیم
به خامی هایِ تنمان و جانمان
چه به آسانی
چه به ناتابی
سفره ی نیرنگ
زنگ بر دروازه ی سفر
به دورابُستانمان زد
تا خودآمدیم و خودجُستیم
و خُمره و خَمیازه تن زدیم
چه به رنج
چه به تب
ساطورها برآهیختند
چه ستبر
چه شکنج
نه تنها برای مان
نیز همتایانمان
پیشا که تیغ برکشیم و
خود آراییم
دریغا
در تنورها تفته بودیم
چه دهان دوخته
چه جگر سوخته
خاییدن: جویدن / آهیختن: کشیدن، برکشیدن
کیست او
بسیارند کسان
نیکی و راستی را خواهان
ما نیز
اما
کیست آن
آورنده، گسترنده شان
کجاست سازمان دهنده شان
آیا
با تلفن هایی به خانه نشسته ست
اندیشه رازناک
رهکاره ناشناس
کیست او
ماییم او
راهی بنما که بایدش پیماییم
و ما
آن را پایاپایت پیمود خواهیم
اما
بی ما مپیما آن راه راست را
چه بی ما «پایینی» ها
آنست
ناراست ترین
بن بست ترین
ای راست-رای
ناپرواي
به خانه ات درآی
و این ناب را دریاب
نه بدان روی که سخت است
نمی پروایی
بل بدان روی که ناپروایی
سخت است این دم
سخت تر
بازدم
مپرسید مرا
به سبک شدن
پرنده شدن
خود باربَریم، نه باراندازان را
به زمین اندازیدگان
ناتوانِ پروازند
زندگی را بارپندارند
نه زندگی
ماییم که وزینیم
از خام خشت هایِ سرباران
بر سرسرایِ جان
جان که نهان، تن را دروغید
خامِش سرش می کند
و دیگر او
سر به در نمی آرد
آن که آسمان سر ساید
می آزماید، سردرمی آورد، درمی یابد
خاستن، گشودن، رفتن، دویدن
از گدارهایِ بساگَردناک گذریدن
بازآزماییدن
و بلند
بالِ خواستن گستردن
پیماییدن است همان چیستان
و پاسخ آن
مپرسید مرا راهی و نیمراهی
گداری نیست
مگر به سر نوردیدن
به سر نوردیدن، به دو معنا: هُش نوردیدن و نیز تا پایان رفتن، در همین چکامه و دگرچامه ها هم جابجای از این ویزسازه بهرستانده ایم، آنهم برای فشردسرایی بیشاتر فریافته ها یا مفهوم ها
|
